Bir Karış Toprak

Benim acı günüm. 12.11.2021 Cuma günü bir türlü kalemi elime alamadım. 1956’ dan beri bugüne çeşitli gazetelerde yazılarım oldu günü gününe saati saatine. Fakat şimdi eşimdi ölen, tam 68 yıl beraberliğimiz oldu. Hiçbir gün birbirimize kırıcı kelimeler kullanmadık. Anılarımızı hiç unutmuyorum. İşte hepimizin gideceği yer, toprak. Atalarımız ne güzel söylemiş; insanın gözünü toprak doyurur, işte böyle- devamlı biriktirmek istiyoruz, yiyemeyeceğimiz kadar erzak, giyemeyeceğimiz kadar kıyafet, kullanmayacağımız kadar ev, gözlerimiz midelerimizden, arzularımız ihtiyaçlarımızdan daha büyük! Bazen insan ömründen daha çok borç biriktirir bazen de elinde olan ama fark etmediği nimetleri hoyratça harcar duru ve insan yaşlandıkça besler gençleştirir arzularını, biriktirdikçe hayata olan bağlarını artırır. Öyle bağlanır ki hayata bir gün bu dünyadan göçüp gideceği fikri zamanla yitip gider. Aklından tükenmeye de çok meraklıdır insan. Biriktirdiği paranın, eşyanın, malın, mülkün yanında zaman tüketir. Söz tüketir benlik biriktirirken benliğini tüketir. Sofraya kocalabileceğimiz bir bardak çayın zeytine, ekmeğe ulaşabilmenin bir zenginlik olduğunu ne zaman fark edeceğiz. Doldurabildiği bir cüzdanı olmasa da bir evi muhabbetle, kanaatle dolduran bir kadının akşamları evine gelen, ekmek getiren, eline sağlık diyen, bir erkeğin zenginliklerle dolu olduğunu ne zaman anlayacağız. Gören bir gözü, tutan bir eli, yürüyen bir ayağı satın alamayacak kadar fakiriz. Hepimiz aldığı maaşı yetiremeyenlere, evini beğenmeyenlere, mekânı dar bulanlara, hesabı daha fazla kabartmak için çırpınanlara diyebilirim ki sadece toprağın altı yeter. Az bir toprağa ihtiyaç var bu dünyada sadece…
-Benim Acı Günüm-
İşte bir karış toprak: 68 yıl beraber yaşadık ve eşim Şaziye Candeğer, şimdi o evinde yok. Bir karış toprağın altında yatıyor. Gece saat 3’ de rahatsızlandı. Acilen Sakarya eğitim ve araştırma hastanesine götürdüm. Acilde üç gün yattıktan sonra Yalova’ da özel bir hastaneye götürüldü. Yalova’ da ki hastanede 12 gün yoğun bakımda tedavi görürken hayata veda etti. Sakarya Emirdağ Aile mezarlığına bir karış toprağa defnedildi. Eşim Şaziye Candeğer 2015 yılından beri engelliydi ve yatak hastasıydı.